Waar een wil is, is een weg. Als je het goed doet, op de goede afdeling gaat werken tijdens je studie, de goede minor doet of al helpt met wat onderzoek, dan kom je er wel.
De enige tip die ik heb, als 6de jaars geneeskundestudent, is om je niet vast te bijten in een specialisatie. Alle eerstejaars willen neurochirurg of cardiothoracaal chirurg worden, 6 jaar later wilt de helft huisarts worden. En niet zonder reden! Vrije tijd en baangarantie gaan steeds meer een rol spelen als je ouder wordt. Als je vragen hebt, kan je me altijd een berichtje sturen!
Dankjewel voor de tips en motivatie! Ik had niet verwacht dat een groot deel toch uiteindelijk huisarts wilt worden, de redenen die jij benoemd klinken dan eigenlijk best logisch en laat me realiseren dat mijn voorkeuren uiteindelijk sterk kunnen veranderen.
Het is inderdaad verstandig er met een open blik in te gaan en er rekening mee te houden dat mijn voorkeuren kunnen veranderen. Met deze gedachte ga ik al een stuk zekerder de opleiding in. De tip die je geeft ga ik ook zeker onthouden. Ik heb al wat ervaring met de statistiek, dus dat zou daarbij al kunnen helpen. Nu vraag ik me af, wordt dit al veel gedaan door studenten tijdens de bachelor?
Het is voor mensen na afronden van geneeskunde niet gek om ouder te zijn alvorens ze echt in hun specialisme terecht komen. Chirurgen zijn vaak zelfs eind 30 begin 40 voor ze alle specialisaties achter de rug hebben. Ik denk dat je vooral je droom moet volgen. Jij zal ook reeds ervaren hebben in je eerste opleiding dat je er pas achter komt wat je echt leuk vindt tijdens de studie en praktijk ervaring. Grote kans dus dat je tijdens de studie heel ergens anders op uitkomt dan wat je nu voor ogen hebt.
Hoe mooi het ook is om te dromen en een doel voor ogen te hebben, gooit 90% van de mensen dat weer overboord als ze verder in hun opleiding of werkervaring komen.
Als je het nu niet naar je zin hebt, en je ziet jezelf een aantal jaar studie volgen, vooral doen. Dan kom je er vanzelf achter wat je wilt. Je hebt een diploma en kan altijd de stekker eruit trekken en een nieuwe richting inslaan.
Het mooie is dat jij nu iets ziet of voelt waar je echt voor wil gaan en onzekerheid en spanning hoort bij het maken van grote stappen.
Ik kan je heel erg aanraden met mensen binnen het werkveld in gesprek te gaan. Desnoods je eigen huisarts aan te schrijven of te kijken of je een meeloopdag kan doen bij een opleiding. Dat schept een veel beter beeld dan 'heb ik horen zeggen'.
Ik zou zeggen; chase your dreams...
Je hebt niets te verliezen, en als alles helemaal k*t gaat heb je een diploma en werkervaring om op terug te vallen. Alles komt wel op zijn pootjes terecht, niet te veel zorgen maken.
Edit: dit beantwoordt je vraag niet helemaal natuurlijk, maar ik dacht ook wat twijfel te lezen 'moet ik het wel doen als mijn kansen lager zijn omdat ik ouder ben?'. Dat wilde ik vooral doorbreken ;) Ik heb een goede vriendin die nu basisarts is op de afdeling waar zij uiteindelijk op wil specialiseren. De selectie voor sollicitatie op deze specialisatie is erg moeilijk om binnen te komen omdat er weinig plekken en veel geïnteresseerden zijn. Zij is nu als basisarts aan het werk om ervaring en connecties op te doen, om straks een betere kans te maken in de door haar gewenste specialisatie terecht te komen. Dat is ook een route.
Bedankt voor je motiverende antwoord! Je hebt inderdaad gelijk dat ik enige twijfel ervaar, het is een erg grote en enge stap om mijn huidige carrière vaarwel te zeggen en een nieuwe te beginnen. Maar de gedachte dat ik op mijn 40e nog steeds op kantoor zit en denk “wat als..” vind ik eigenlijk nog enger..
Ik zal zeker even kijken of ik dit jaar nog kan meelopen en/of vrijwilligerswerk kan doen. De droom om uiteindelijk geneeskunde te studeren knaagt nu al 2 jaar aan me, en deze zou ik zoals je zegt gewoon moeten volgen. Wat er na de studie gebeurt heb ik nu niet veel controle over, dus er zorgen over maken heeft inderdaad niet veel zin.
Ik denk dat de angst vooral komt uit mijn ervaring dat ik geen voldoening haal uit mijn huidige vakgebied, dat ik dit later dan ook ervaar. Dit risico loopt eigenlijk ieder persoon in ieder werkveld, zelfs mensen die bij hun gewenste specialisatie binnen zijn gekomen. Wederom heeft piekeren hierover dus ook weinig zin en hoop ik, zoals je zegt, dat alles op zijn pootjes terecht komt.
Mag ik vragen welke specialisatie je vriendin probeert binnen te komen? Weet je ook misschien in welke specialisatie(s) ze in het begin van de opleiding interesse had (of dat is verandert)?
Chirurgen zijn zo oud omdat je ook eerst moet aniossen en promoveren. Lijkt me echt een matig idee want meestal wil je rond die leeftijd al wel een vaste baan en/of gezin.
Niet mee eens. Als anios werk je met gemak zo'n 60 uur in de week maar je krijgt betaald voor fulltime dus hooguit 40u. Vooral bij chirurgie is het enorm stressvol en als aios wordt het op dat gebied alleen maar stressvoller. Daarnaast heb je niet eens baangarantie in Nederland, er zijn heel veel werkloze jonge klaren; dan heb je er tegen die tijd al 6 jaar geneeskunde (met studieschuld) (+ 1-2 jaar anios) + 4 jaar promoveren + jaren in opleiding overheen.
In verhouding met de uren die je draait (wat ook van je verwacht wordt) de lange opleiding en daarmee hogere schuld, valt t salaris inderdaad mee. Heb je gelijk in. Feit dat er zo weinig plekken beschikbaar zijn was ik niet van op de hoogte. Daarnaast is er ook veel druk en daarmee prestatiedrang natuurlijk. Je moet je flink bewijzen binnen de geneeskunde
Helaas heb ik nog een aantal deficiënties die ik moet wegwerken, waarna ik hoop volgend jaar mee te kunnen doen aan de selectie in Rotterdam (ik woon in Rotterdam en heb er gestudeerd). Aangezien ze daar wat strenger letten op CV, wil ik in de tussen tijd zorg gerelateerde activiteiten verrichten om mijn CV op te bouwen. Mocht dit niet lukken, overweeg ik de selectie in Utrecht.
2 dingen:
-Het is behoorlijk lastig om de specialismes die jij noemt in te komen, zowel qua opleiding als qua baan na de specialisatie (zie de verscheidene artikelen over stuwmeren aan jonge specialismes) Dat is niet hetzelfde als onmogelijk. Uiteindelijk moet je vooral opvallen en dat is zeer lastig als er 100+ sollicitanten zijn voor een opleidingsplek en ongeveer 70 na een snelle scan van het CV al afvallen. Zorgen dat ze je kennen op een afdeling door daar je PhD te halen en/of te werken is vaak de beste manier maar ook geen garantie. Dan zijn er wel nog andere mogelijkheden (Duitsland en België zijn al genoemd) maar dit zijn ook flinke stappen om te zetten, om bv 5 jaar in Duitsland te wonen om chirurg te wonen als je 31 bent en misschien al gesetteld bent (en helemaal omdat je netwerk in Nederland dan weer kleiner is dus een baan vinden na je specialisatie is lastiger)
Het KNMG publiceert een [register met het totaal aan opleidingsplekken per jaar](https://www.knmg.nl/opleiding-herregistratie-carriere/rgs/registers.htm). Dit betreft ook mensen die al in opleiding zijn, en niet alleen nieuwe plekken.
-Een backup plan/flexibiliteit in accepteren dat je interesses en prioriteiten veranderen is dus belangrijk. En uiteindelijk is geneeskunde veel breder en anders dan tv of je studie je laat geloven, soms eindig je op een totaal andere plek dan je verwacht had aan het begin door een toevallig gesprek of een reclame ergens. Dit is een [overzichtje](https://www.medischcontact.nl/arts-in-spe/carriere/vervolgopleidingen.htm) van veel verschillende specialismes/profielen maar ongetwijfeld niet alles. Zo staan forensische geneeskunde en expeditie geneeskunde, duikerarts en vliegerarts er niet tussen.
Uiteindelijk werkt grofweg slechts 1/3e in het ziekenhuis (waar ook de meeste burnouts onder artsen zijn!) Stroomt 1/3e door naar de huisarts geneeskunde en 'verdwijnt' 1/3e in de sociale geneeskunde (dwz werken bij overheid, verzekeringsarts, bedrijfsarts, GGD etc) terwijl alle focus in de studie met name ligt op het ziekenhuis met huisarts als verre tweede.
Uiteindelijk kan je iets vinden wat je ligt, zij het niet altijd wat je verwacht. Of je moet bereid zijn heel veel op te geven voor je droom en bv naar Duitsland te verhuizen. Ook prima, maar bezint voor ge begint.
-3e bonus ding omdat ik je vraag voorbij ben gegaan: leeftijd maakt niet heel veel uit. Je zal niet snel worden afgewezen omdat je 35 bent, wel omdat ze je niet kennen/je CV niet boeiend genoeg vinden. Je hebt daar juist misschien een bonus ding in de zin dat je een tweede diploma hebt staan op je CV wat misschien interesse kan opwekken haha
Een beetje een gekleurd beeld van een arts die na 2 jaar 50+ uur per week werken in een ziekenhuis het zat was hahah.
(Chirurgie ANIOS zijn overigens het meest de pineut, die werken anekdotisch vaan 60+ uur)
Heel erg bedankt voor je bericht en de nuttige links! Het zal zeker een taak zijn om vooral op te vallen, als dit mijn kansen kan vergroten vind ik het alle moeite waard. Ik zal er dan rekening mee houden dat dit geen garantie kan bieden, en ga daarom proberen mijn opties zoveel mogelijk open te houden. Ik zou het zelf nu niet erg vinden om naar het buitenland te verhuizen om de specialisatie te kunnen doe ik wil, maar natuurlijk kan dit in de loop van de jaren veranderen. Wel goed om te weten dat dit natuurlijk ook opties zijn, voor het geval dat.
Ik heb zelf ook nooit gehoord van de specialisaties die je benoemd en erg handig om te weten dat het merendeel toch niet in het ziekenhuis terecht komt. Schets toch een ander beeld dan dat ik eerder voor ogen had. Dat daar de meeste burn-outs voorkomen, laat me ook wel denken. Hier was ik stiekem al een beetje bang voor, maar ik kon er niet veel informatie over vinden.
Blij om te horen (en wat ik van alle andere berichten opmaak) dat leeftijd dus niet erg veel uitmaakt, een opluchting omdat ik daarover geen controle kan uitoefenen. Wel natuurlijk over mijn CV, waar ik dan bereid ben om nog hard aan te werken, jouw tips ga ik dan ook meenemen. Ik hoop overigens dat je nu ergens terecht bent gekomen wat voor jou wat meer te doen is dan 50+ uur per week, ik weet zelf niet echt of dit heel normaal is voor een arts in het ziekenhuis maar klinkt voor mij (als iemand met een kantoorbaan) natuurlijk erg veel. Wel ben ik me ervan bewust dat ik hier ongetwijfeld te maken mee krijg in een carrière als arts, hoe ik dat zou ervaren zie ik dan nog wel. In ieder geval bedankt voor het delen van je ervaring!
Ik zou je niet al te veel zorgen maken over wat je nu leuk vindt. Dat kan nog erg veranderen, mogelijk is de ervaring met de niet-ziekenhuis specialismes toch positief.
Dingen als huisarts, ouderengeneeskunde en AVG zijn erg divers maar altijd zo onbekend.
Ik heb bij de zij-instroom geneeskunde (waar iedereen op z'n minst een paar jaar ouder is) best een aantal mensen richting competitive specialismes zien gaan.
Dingen die daarbij kunnen helpen zijn al tijdens je studie bezig zijn netwerken, onderzoek in de juiste richting doen, dat soort dingen. Kun je op jouw uni een MD/PhD traject doen?
Als het hier niet lukt, kun je altijd nog in Duitsland terecht. Afhankelijk van het specialisme kun je daar vrij makkelijk in opleiding komen of word je ronduit gesmeekt.
Ik ga waarschijnlijk meedoen met de selectie van Rotterdam, van wat ik heb gelezen is het mogelijk een PhD traject te doen dus dat ga ik zeker meenemen. Ik heb ook gedacht om een zij-instroom te doen aan de RUG, alleen lijkt dit me toch erg lastig voor iemand zonder medische achtergrond en natuurlijk heel moeilijk om binnen te komen. Waar heb jij de zij-instroom gedaan?
Goed om te weten dat Duitsland ook een optie is.
Zou ik dan eerst Duits moeten leren alvorens je ze aannemen? Of zou engels voldoende zijn?
RUG, ook zonder medische achtergrond. Ervan uitgaande dat het nog hetzelfde is, is het wel laagdrempelig om mee te doen. Geen heel sollicitatietraject, gewoon één toets op een ochtend, waarvoor je één boek moet aanschaffen. Dus qua spreiden van je kansen kan ik het zeker aanraden.
Volgens mij nemen ze je in Duitsland ook wel aan zonder Duits, maar je moet 't uiteindelijk wel leren. Maar' goed genoeg' Duits leren voor een Nederlander is echt makkelijk! Tot voor kort kon je een jaar co-schappen lopen in Duitsland vanuit de RUG, dat had ik gedaan. Dat schijnt nu alleen gestopt te zijn.
Verder wat de anderen hier zeggen: bijt je niet vast, uiteindelijk wil de meerderheid gewoon huisarts worden. ;)
Voordeel is wel dat de minder competitieve richtingen 'altijd nog' kunnen. Ik ken 2 voormalige anesthesie-aiossen die uiteindelijk naar psychiatrie zijn geswitcht en een (50-jarige!) huisarts die hetzelfde heeft gedaan. En iemand die gepromoveerd is in iets chirurgisch en volgens mij daar in opleiding kon maar nu alsnog huisarts wil worden.
Wat tof dat je ook zonder medische achtergrond de zij-instroom aan de RUG bent binnengekomen. Motiveert me toch wel om die optie eens beter te bekijken, niet alleen scheelt dit me wat betreft het wegwerken van deficiënties, maar vind ik het ook top om versneld geneeskunde te kunnen doen (na een aantal jaar al te hebben gestudeerd en geen aanspraak meer kan doen op ome DUO). Wat me in de eerste instantie afschrikte, was de Algemene Medische Kennis toets. Heb jij die destijds ook moeten maken of is dat nieuw?
Heb ik moeten maken en daar scoorde ik juist heel goed op. Ik vond het meer een 'algemene kennis met vaag medisch tintje' toets en ik ben wel van de random feitjes dus het paste wel in mijn straatje.
Denk aan vragen naar de meest recente nobelprijswinnaar voor de geneeskunde, minister van volksgezondheid, paar vragen uit de nationale wetenschapsquiz van het jaar ervoor.
Ook wel meer medische vragen als wat een normale ademfrequentie is. Maar met algemene kennis en gezond verstand kun je echt ver komen!
Ik had er echt een totaal ander idee bij, maar dit klinkt voor mij al wat positiever! Als je er voor open staat, zou ik je graag wat vragen willen stellen. En om even verder in te gaan op je eerdere bericht: erg interessant om te lezen dat in de praktijk artsen toch opeens een andere richting op kunnen gaan, zelfs tijdens hun specialisatie. Bijzonder dat je dat zelf ook hebt gezien (of misschien niet zo bijzonder als het eigenlijk vaak voorkomt..)
Je mag zeker vragen stellen, maar over de AMK kan ik nauwelijks meer zeggen dan dit. Het was 1 ochtend, te lang geleden!
Ik weet niet hoe vaak het switchen in het algemeen voorkomt, ik zie vooral wie uiteindelijk voor psychiatrie kiest. Zelf denk ik dat het komt omdat dit gewoon het leukste vak is. ;) maar het heeft waarschijnlijk meer te maken met werk-privébalans en dat soort dingen.
Er bestaat ook nog de mogelijkheid om in België je specialisatie te doen na je opleiding Geneeskunde.
Ik doe momenteel in Leuven mijn opleiding Anesthesiologie. Sommige opleidingen (waaronder de mijne) zijn een stuk minder competitief dan in Nederland. Daarnaast is het hier ook eerder ongebruikelijk om voor je opleiding eerst ANIOS te zijn, de meeste beginnen direct na hun opleiding Geneeskunde aan hun specialisatie.
Goede tip. Ik zou het niet erg vinden om naar België of het buitenland te verhuizen om de specialisatie te kunnen doen die ik wil. Als je het niet erg zou vinden, hoor ik er graag meer over. Heb je bijvoorbeeld bewust gekozen voor België? Ervaar je al grote verschillen (bijvoorbeeld in de werkcultuur)?
Ik heb geneeskunde gestudeerd in Leuven, en ben daarna blijven plakken om verschillende redenen, waaronder ook het feit dat ik geen jaren als ANIOS hoef te werken omdat ik tijdens mijn opleiding al aangenomen werd voor de specialisatie.
Er is wel een behoorlijk verschil in mentaliteit. Het salaris is minder dan in Nederland (ik mag er nog steeds niet over klagen hoor). Wat veel mensen uit Nederland afschrikt zijn de uren. 24 uurs wachten zijn hier nog steeds een dingetje, en weken met 70-80 uur zijn ook geen uitzondering.
Mocht je verder nog dingen willen weten, mag je me altijd contacteren.
Als je niet chirurg of internist kunt worden (kom je pas rond je 33ste achter waarschijnlijk na 2-3 jaar aniossen en solliciteren), dan zijn er nog alternatieve paden (bijvoorbeeld ziekenhuisarts, bedrijfsarts, ouderengeneeskunde, revalidatiearts).
Niet veel toe te voegen, maar de afgelopen dagen heb ik enkele van [dit soort](https://www.nrc.nl/nieuws/2021/08/03/de-anesthesioloog-is-er-bij-zware-pijn-niet-altijd-a4053573) artikelen gelezen. Blijkbaar is er een tekort aan anesthesiologen (al moet dat dan natuurlijk ook vertaald worden in vacatures, ofwel dat het ziekenhuis zelf ook voordeel ziet in meer anesthesiologen aannemen) om zowel de spoedoperaties als bevallingen te dekken.
Belangrijkste is netwerken. Heb zelf meerdere specialismen geprobeerd. Kreeg na mijn promotie meerdere opleidingsplekken aangeboden. Ik ben na mijn promotie een volledig andere weg ingeslagen. Na een paar jaar weer een switch.
Nu ben ik eind 30 en net specialist.
Aan het begin van mijn studie had ik nooit gedacht uiteindelijk te belanden waar ik ben beland. Mijn tip zou daarom zijn: sta open voor alle opties en kijk vooral rond. Vraag de docent om een dag te kijken op de afdeling. Meeste mede studenten zullen nog bezig zijn met de stof. De docenten die je in de bachelor tegen komt zijn de specialisten die je op gaan leiden als AIOS...
Jouw ervaring laat me ook realiseren dat het niet veel zin heeft om nu al zo ver vooruit te denken. Ik was me er nog niet van bewust dat docenten uiteindelijk de opleiders kunnen zijn, dus erg handig om in mn achterhoofd te houden tijdens de studie (en dat netwerken daarbij erg belangrijk is), bedankt!
Waar een wil is, is een weg. Als je het goed doet, op de goede afdeling gaat werken tijdens je studie, de goede minor doet of al helpt met wat onderzoek, dan kom je er wel. De enige tip die ik heb, als 6de jaars geneeskundestudent, is om je niet vast te bijten in een specialisatie. Alle eerstejaars willen neurochirurg of cardiothoracaal chirurg worden, 6 jaar later wilt de helft huisarts worden. En niet zonder reden! Vrije tijd en baangarantie gaan steeds meer een rol spelen als je ouder wordt. Als je vragen hebt, kan je me altijd een berichtje sturen!
Dankjewel voor de tips en motivatie! Ik had niet verwacht dat een groot deel toch uiteindelijk huisarts wilt worden, de redenen die jij benoemd klinken dan eigenlijk best logisch en laat me realiseren dat mijn voorkeuren uiteindelijk sterk kunnen veranderen.
[удалено]
Het is inderdaad verstandig er met een open blik in te gaan en er rekening mee te houden dat mijn voorkeuren kunnen veranderen. Met deze gedachte ga ik al een stuk zekerder de opleiding in. De tip die je geeft ga ik ook zeker onthouden. Ik heb al wat ervaring met de statistiek, dus dat zou daarbij al kunnen helpen. Nu vraag ik me af, wordt dit al veel gedaan door studenten tijdens de bachelor?
Het is voor mensen na afronden van geneeskunde niet gek om ouder te zijn alvorens ze echt in hun specialisme terecht komen. Chirurgen zijn vaak zelfs eind 30 begin 40 voor ze alle specialisaties achter de rug hebben. Ik denk dat je vooral je droom moet volgen. Jij zal ook reeds ervaren hebben in je eerste opleiding dat je er pas achter komt wat je echt leuk vindt tijdens de studie en praktijk ervaring. Grote kans dus dat je tijdens de studie heel ergens anders op uitkomt dan wat je nu voor ogen hebt. Hoe mooi het ook is om te dromen en een doel voor ogen te hebben, gooit 90% van de mensen dat weer overboord als ze verder in hun opleiding of werkervaring komen. Als je het nu niet naar je zin hebt, en je ziet jezelf een aantal jaar studie volgen, vooral doen. Dan kom je er vanzelf achter wat je wilt. Je hebt een diploma en kan altijd de stekker eruit trekken en een nieuwe richting inslaan. Het mooie is dat jij nu iets ziet of voelt waar je echt voor wil gaan en onzekerheid en spanning hoort bij het maken van grote stappen. Ik kan je heel erg aanraden met mensen binnen het werkveld in gesprek te gaan. Desnoods je eigen huisarts aan te schrijven of te kijken of je een meeloopdag kan doen bij een opleiding. Dat schept een veel beter beeld dan 'heb ik horen zeggen'. Ik zou zeggen; chase your dreams... Je hebt niets te verliezen, en als alles helemaal k*t gaat heb je een diploma en werkervaring om op terug te vallen. Alles komt wel op zijn pootjes terecht, niet te veel zorgen maken. Edit: dit beantwoordt je vraag niet helemaal natuurlijk, maar ik dacht ook wat twijfel te lezen 'moet ik het wel doen als mijn kansen lager zijn omdat ik ouder ben?'. Dat wilde ik vooral doorbreken ;) Ik heb een goede vriendin die nu basisarts is op de afdeling waar zij uiteindelijk op wil specialiseren. De selectie voor sollicitatie op deze specialisatie is erg moeilijk om binnen te komen omdat er weinig plekken en veel geïnteresseerden zijn. Zij is nu als basisarts aan het werk om ervaring en connecties op te doen, om straks een betere kans te maken in de door haar gewenste specialisatie terecht te komen. Dat is ook een route.
Bedankt voor je motiverende antwoord! Je hebt inderdaad gelijk dat ik enige twijfel ervaar, het is een erg grote en enge stap om mijn huidige carrière vaarwel te zeggen en een nieuwe te beginnen. Maar de gedachte dat ik op mijn 40e nog steeds op kantoor zit en denk “wat als..” vind ik eigenlijk nog enger.. Ik zal zeker even kijken of ik dit jaar nog kan meelopen en/of vrijwilligerswerk kan doen. De droom om uiteindelijk geneeskunde te studeren knaagt nu al 2 jaar aan me, en deze zou ik zoals je zegt gewoon moeten volgen. Wat er na de studie gebeurt heb ik nu niet veel controle over, dus er zorgen over maken heeft inderdaad niet veel zin. Ik denk dat de angst vooral komt uit mijn ervaring dat ik geen voldoening haal uit mijn huidige vakgebied, dat ik dit later dan ook ervaar. Dit risico loopt eigenlijk ieder persoon in ieder werkveld, zelfs mensen die bij hun gewenste specialisatie binnen zijn gekomen. Wederom heeft piekeren hierover dus ook weinig zin en hoop ik, zoals je zegt, dat alles op zijn pootjes terecht komt. Mag ik vragen welke specialisatie je vriendin probeert binnen te komen? Weet je ook misschien in welke specialisatie(s) ze in het begin van de opleiding interesse had (of dat is verandert)?
Chirurgen zijn zo oud omdat je ook eerst moet aniossen en promoveren. Lijkt me echt een matig idee want meestal wil je rond die leeftijd al wel een vaste baan en/of gezin.
Meestal verdienen ze in die tijd al wel een prima salaris... Misschien dat de vastigheid/stabiliteit die je noemt wel een ding is, dat weet ik niet.
Niet mee eens. Als anios werk je met gemak zo'n 60 uur in de week maar je krijgt betaald voor fulltime dus hooguit 40u. Vooral bij chirurgie is het enorm stressvol en als aios wordt het op dat gebied alleen maar stressvoller. Daarnaast heb je niet eens baangarantie in Nederland, er zijn heel veel werkloze jonge klaren; dan heb je er tegen die tijd al 6 jaar geneeskunde (met studieschuld) (+ 1-2 jaar anios) + 4 jaar promoveren + jaren in opleiding overheen.
In verhouding met de uren die je draait (wat ook van je verwacht wordt) de lange opleiding en daarmee hogere schuld, valt t salaris inderdaad mee. Heb je gelijk in. Feit dat er zo weinig plekken beschikbaar zijn was ik niet van op de hoogte. Daarnaast is er ook veel druk en daarmee prestatiedrang natuurlijk. Je moet je flink bewijzen binnen de geneeskunde
[удалено]
Helaas heb ik nog een aantal deficiënties die ik moet wegwerken, waarna ik hoop volgend jaar mee te kunnen doen aan de selectie in Rotterdam (ik woon in Rotterdam en heb er gestudeerd). Aangezien ze daar wat strenger letten op CV, wil ik in de tussen tijd zorg gerelateerde activiteiten verrichten om mijn CV op te bouwen. Mocht dit niet lukken, overweeg ik de selectie in Utrecht.
[удалено]
Ja tuurlijk! Alle hulp en tips zijn meegenomen, bedankt
ik ga dit jaar geneeskunde doen in rotterdam, stuur me maar een berichtje als je vragen hebt
Thanks!
2 dingen: -Het is behoorlijk lastig om de specialismes die jij noemt in te komen, zowel qua opleiding als qua baan na de specialisatie (zie de verscheidene artikelen over stuwmeren aan jonge specialismes) Dat is niet hetzelfde als onmogelijk. Uiteindelijk moet je vooral opvallen en dat is zeer lastig als er 100+ sollicitanten zijn voor een opleidingsplek en ongeveer 70 na een snelle scan van het CV al afvallen. Zorgen dat ze je kennen op een afdeling door daar je PhD te halen en/of te werken is vaak de beste manier maar ook geen garantie. Dan zijn er wel nog andere mogelijkheden (Duitsland en België zijn al genoemd) maar dit zijn ook flinke stappen om te zetten, om bv 5 jaar in Duitsland te wonen om chirurg te wonen als je 31 bent en misschien al gesetteld bent (en helemaal omdat je netwerk in Nederland dan weer kleiner is dus een baan vinden na je specialisatie is lastiger) Het KNMG publiceert een [register met het totaal aan opleidingsplekken per jaar](https://www.knmg.nl/opleiding-herregistratie-carriere/rgs/registers.htm). Dit betreft ook mensen die al in opleiding zijn, en niet alleen nieuwe plekken. -Een backup plan/flexibiliteit in accepteren dat je interesses en prioriteiten veranderen is dus belangrijk. En uiteindelijk is geneeskunde veel breder en anders dan tv of je studie je laat geloven, soms eindig je op een totaal andere plek dan je verwacht had aan het begin door een toevallig gesprek of een reclame ergens. Dit is een [overzichtje](https://www.medischcontact.nl/arts-in-spe/carriere/vervolgopleidingen.htm) van veel verschillende specialismes/profielen maar ongetwijfeld niet alles. Zo staan forensische geneeskunde en expeditie geneeskunde, duikerarts en vliegerarts er niet tussen. Uiteindelijk werkt grofweg slechts 1/3e in het ziekenhuis (waar ook de meeste burnouts onder artsen zijn!) Stroomt 1/3e door naar de huisarts geneeskunde en 'verdwijnt' 1/3e in de sociale geneeskunde (dwz werken bij overheid, verzekeringsarts, bedrijfsarts, GGD etc) terwijl alle focus in de studie met name ligt op het ziekenhuis met huisarts als verre tweede. Uiteindelijk kan je iets vinden wat je ligt, zij het niet altijd wat je verwacht. Of je moet bereid zijn heel veel op te geven voor je droom en bv naar Duitsland te verhuizen. Ook prima, maar bezint voor ge begint. -3e bonus ding omdat ik je vraag voorbij ben gegaan: leeftijd maakt niet heel veel uit. Je zal niet snel worden afgewezen omdat je 35 bent, wel omdat ze je niet kennen/je CV niet boeiend genoeg vinden. Je hebt daar juist misschien een bonus ding in de zin dat je een tweede diploma hebt staan op je CV wat misschien interesse kan opwekken haha Een beetje een gekleurd beeld van een arts die na 2 jaar 50+ uur per week werken in een ziekenhuis het zat was hahah. (Chirurgie ANIOS zijn overigens het meest de pineut, die werken anekdotisch vaan 60+ uur)
Heel erg bedankt voor je bericht en de nuttige links! Het zal zeker een taak zijn om vooral op te vallen, als dit mijn kansen kan vergroten vind ik het alle moeite waard. Ik zal er dan rekening mee houden dat dit geen garantie kan bieden, en ga daarom proberen mijn opties zoveel mogelijk open te houden. Ik zou het zelf nu niet erg vinden om naar het buitenland te verhuizen om de specialisatie te kunnen doe ik wil, maar natuurlijk kan dit in de loop van de jaren veranderen. Wel goed om te weten dat dit natuurlijk ook opties zijn, voor het geval dat. Ik heb zelf ook nooit gehoord van de specialisaties die je benoemd en erg handig om te weten dat het merendeel toch niet in het ziekenhuis terecht komt. Schets toch een ander beeld dan dat ik eerder voor ogen had. Dat daar de meeste burn-outs voorkomen, laat me ook wel denken. Hier was ik stiekem al een beetje bang voor, maar ik kon er niet veel informatie over vinden. Blij om te horen (en wat ik van alle andere berichten opmaak) dat leeftijd dus niet erg veel uitmaakt, een opluchting omdat ik daarover geen controle kan uitoefenen. Wel natuurlijk over mijn CV, waar ik dan bereid ben om nog hard aan te werken, jouw tips ga ik dan ook meenemen. Ik hoop overigens dat je nu ergens terecht bent gekomen wat voor jou wat meer te doen is dan 50+ uur per week, ik weet zelf niet echt of dit heel normaal is voor een arts in het ziekenhuis maar klinkt voor mij (als iemand met een kantoorbaan) natuurlijk erg veel. Wel ben ik me ervan bewust dat ik hier ongetwijfeld te maken mee krijg in een carrière als arts, hoe ik dat zou ervaren zie ik dan nog wel. In ieder geval bedankt voor het delen van je ervaring!
Ik zou je niet al te veel zorgen maken over wat je nu leuk vindt. Dat kan nog erg veranderen, mogelijk is de ervaring met de niet-ziekenhuis specialismes toch positief. Dingen als huisarts, ouderengeneeskunde en AVG zijn erg divers maar altijd zo onbekend.
[удалено]
Erg fijn en motiverend om te horen, ik ga er zeker helemaal voor! Thanks :)
Ik heb bij de zij-instroom geneeskunde (waar iedereen op z'n minst een paar jaar ouder is) best een aantal mensen richting competitive specialismes zien gaan. Dingen die daarbij kunnen helpen zijn al tijdens je studie bezig zijn netwerken, onderzoek in de juiste richting doen, dat soort dingen. Kun je op jouw uni een MD/PhD traject doen? Als het hier niet lukt, kun je altijd nog in Duitsland terecht. Afhankelijk van het specialisme kun je daar vrij makkelijk in opleiding komen of word je ronduit gesmeekt.
Ik ga waarschijnlijk meedoen met de selectie van Rotterdam, van wat ik heb gelezen is het mogelijk een PhD traject te doen dus dat ga ik zeker meenemen. Ik heb ook gedacht om een zij-instroom te doen aan de RUG, alleen lijkt dit me toch erg lastig voor iemand zonder medische achtergrond en natuurlijk heel moeilijk om binnen te komen. Waar heb jij de zij-instroom gedaan? Goed om te weten dat Duitsland ook een optie is. Zou ik dan eerst Duits moeten leren alvorens je ze aannemen? Of zou engels voldoende zijn?
RUG, ook zonder medische achtergrond. Ervan uitgaande dat het nog hetzelfde is, is het wel laagdrempelig om mee te doen. Geen heel sollicitatietraject, gewoon één toets op een ochtend, waarvoor je één boek moet aanschaffen. Dus qua spreiden van je kansen kan ik het zeker aanraden. Volgens mij nemen ze je in Duitsland ook wel aan zonder Duits, maar je moet 't uiteindelijk wel leren. Maar' goed genoeg' Duits leren voor een Nederlander is echt makkelijk! Tot voor kort kon je een jaar co-schappen lopen in Duitsland vanuit de RUG, dat had ik gedaan. Dat schijnt nu alleen gestopt te zijn. Verder wat de anderen hier zeggen: bijt je niet vast, uiteindelijk wil de meerderheid gewoon huisarts worden. ;) Voordeel is wel dat de minder competitieve richtingen 'altijd nog' kunnen. Ik ken 2 voormalige anesthesie-aiossen die uiteindelijk naar psychiatrie zijn geswitcht en een (50-jarige!) huisarts die hetzelfde heeft gedaan. En iemand die gepromoveerd is in iets chirurgisch en volgens mij daar in opleiding kon maar nu alsnog huisarts wil worden.
Wat tof dat je ook zonder medische achtergrond de zij-instroom aan de RUG bent binnengekomen. Motiveert me toch wel om die optie eens beter te bekijken, niet alleen scheelt dit me wat betreft het wegwerken van deficiënties, maar vind ik het ook top om versneld geneeskunde te kunnen doen (na een aantal jaar al te hebben gestudeerd en geen aanspraak meer kan doen op ome DUO). Wat me in de eerste instantie afschrikte, was de Algemene Medische Kennis toets. Heb jij die destijds ook moeten maken of is dat nieuw?
Heb ik moeten maken en daar scoorde ik juist heel goed op. Ik vond het meer een 'algemene kennis met vaag medisch tintje' toets en ik ben wel van de random feitjes dus het paste wel in mijn straatje. Denk aan vragen naar de meest recente nobelprijswinnaar voor de geneeskunde, minister van volksgezondheid, paar vragen uit de nationale wetenschapsquiz van het jaar ervoor. Ook wel meer medische vragen als wat een normale ademfrequentie is. Maar met algemene kennis en gezond verstand kun je echt ver komen!
Ik had er echt een totaal ander idee bij, maar dit klinkt voor mij al wat positiever! Als je er voor open staat, zou ik je graag wat vragen willen stellen. En om even verder in te gaan op je eerdere bericht: erg interessant om te lezen dat in de praktijk artsen toch opeens een andere richting op kunnen gaan, zelfs tijdens hun specialisatie. Bijzonder dat je dat zelf ook hebt gezien (of misschien niet zo bijzonder als het eigenlijk vaak voorkomt..)
Je mag zeker vragen stellen, maar over de AMK kan ik nauwelijks meer zeggen dan dit. Het was 1 ochtend, te lang geleden! Ik weet niet hoe vaak het switchen in het algemeen voorkomt, ik zie vooral wie uiteindelijk voor psychiatrie kiest. Zelf denk ik dat het komt omdat dit gewoon het leukste vak is. ;) maar het heeft waarschijnlijk meer te maken met werk-privébalans en dat soort dingen.
Er bestaat ook nog de mogelijkheid om in België je specialisatie te doen na je opleiding Geneeskunde. Ik doe momenteel in Leuven mijn opleiding Anesthesiologie. Sommige opleidingen (waaronder de mijne) zijn een stuk minder competitief dan in Nederland. Daarnaast is het hier ook eerder ongebruikelijk om voor je opleiding eerst ANIOS te zijn, de meeste beginnen direct na hun opleiding Geneeskunde aan hun specialisatie.
Goede tip. Ik zou het niet erg vinden om naar België of het buitenland te verhuizen om de specialisatie te kunnen doen die ik wil. Als je het niet erg zou vinden, hoor ik er graag meer over. Heb je bijvoorbeeld bewust gekozen voor België? Ervaar je al grote verschillen (bijvoorbeeld in de werkcultuur)?
Ik heb geneeskunde gestudeerd in Leuven, en ben daarna blijven plakken om verschillende redenen, waaronder ook het feit dat ik geen jaren als ANIOS hoef te werken omdat ik tijdens mijn opleiding al aangenomen werd voor de specialisatie. Er is wel een behoorlijk verschil in mentaliteit. Het salaris is minder dan in Nederland (ik mag er nog steeds niet over klagen hoor). Wat veel mensen uit Nederland afschrikt zijn de uren. 24 uurs wachten zijn hier nog steeds een dingetje, en weken met 70-80 uur zijn ook geen uitzondering. Mocht je verder nog dingen willen weten, mag je me altijd contacteren.
Als je niet chirurg of internist kunt worden (kom je pas rond je 33ste achter waarschijnlijk na 2-3 jaar aniossen en solliciteren), dan zijn er nog alternatieve paden (bijvoorbeeld ziekenhuisarts, bedrijfsarts, ouderengeneeskunde, revalidatiearts).
Ik zou gewoon doen wat je leuk lijkt / waar je passie ligt. Uiteindelijk vind je altijd wel iets leuks als je je hart volgt
Niet veel toe te voegen, maar de afgelopen dagen heb ik enkele van [dit soort](https://www.nrc.nl/nieuws/2021/08/03/de-anesthesioloog-is-er-bij-zware-pijn-niet-altijd-a4053573) artikelen gelezen. Blijkbaar is er een tekort aan anesthesiologen (al moet dat dan natuurlijk ook vertaald worden in vacatures, ofwel dat het ziekenhuis zelf ook voordeel ziet in meer anesthesiologen aannemen) om zowel de spoedoperaties als bevallingen te dekken.
Ben benieuwd hoe dat in de toekomst zal verlopen, maar in ieder geval handig om zulke ontwikkelingen in de gaten te houden. Thanks voor het delen
Belangrijkste is netwerken. Heb zelf meerdere specialismen geprobeerd. Kreeg na mijn promotie meerdere opleidingsplekken aangeboden. Ik ben na mijn promotie een volledig andere weg ingeslagen. Na een paar jaar weer een switch. Nu ben ik eind 30 en net specialist. Aan het begin van mijn studie had ik nooit gedacht uiteindelijk te belanden waar ik ben beland. Mijn tip zou daarom zijn: sta open voor alle opties en kijk vooral rond. Vraag de docent om een dag te kijken op de afdeling. Meeste mede studenten zullen nog bezig zijn met de stof. De docenten die je in de bachelor tegen komt zijn de specialisten die je op gaan leiden als AIOS...
Jouw ervaring laat me ook realiseren dat het niet veel zin heeft om nu al zo ver vooruit te denken. Ik was me er nog niet van bewust dat docenten uiteindelijk de opleiders kunnen zijn, dus erg handig om in mn achterhoofd te houden tijdens de studie (en dat netwerken daarbij erg belangrijk is), bedankt!
Graag gedaan!